«آبی‌ترین و سفر»، دفتری از شعرهای آبی است؛ از آن جنس سروده‌هایی که افق‌های غمین، ساکت و تکراری را نمی‌پسندند و دل در سودای دیدن طرح پرواز سپید پوپکان بر طراز دامن مهتاب دارند.
شعری برای آنانی است که در پی زین کردن باره‌ها و برگرفتن چراغ برای سفر به آسمان عریان در حال بارش بر روی شبدرزار هستند. آنانی که حاکمیت رواق‌ها و نرده‌های حائل را برنمی‌تابند. چراغ و تفنگ برمی‌گیرند و به جستجوی راه برمی‌آیند.
اگر چه تنگه‌ها با تنگنای سنگی خود وجود راه را کتمان می‌کنند اما «آبی‌ترین و سفر» می‌خواهد بگوید که راه هست و باید آن را کشف کرد یا ساخت.
تن به برکه و ماندن و پوسیدن و هست و هنوز ندادن، حرکت کردن، همپای رود و جاری شدن با شوق رسیدن به دریا، دیوانه‌وار امید داشتن، سفر و سفر و سفر و نبرد و نبرد و نبرد برای ساختن آینده‌های تابناک.
اگر «آبی‌ترین و سفر» تنها این پیام را منتقل کرده باشد، در رسالت خود موفق بوده است.
