سلام. حضرت آقای استاد تشریف دارند؟ بفرمایید فلانی است. صدای استاد از داخل اتاق بلند شد و از حیاط گذشت که با صدای کشیده می‌گفت: «آقای... بفرمایید تو.. کلبه‌ی...در...ویشی... که صاحب و دربون... نداره». - به‌به! سلام آقای من! گل آوردی؛ لطف کردی؛ بیا جانم! بیا بنشین پهلوی من از آن بهاریه‌های عالی که همراه داری برای ما بخوان، بخوان تا روحمان تازه شود. ما که فقط به عشق شما جوان‌ها زنده‌ایم... اختیار دارید حضرت آقای استاد، بنده د...د...ر مقابل شما؟! اختیار دارید. نه نمی‌شه. به‌جان خودم نمی‌شه حتماً باید بخونی وگرنه روحم کسل می‌شه. حضرت استاد اطلاع دارند که بنده شعر نمی‌سازم. آن هم در حضرت شما؟ به! مگه ممکن است؟ من می‌دونم که هیچ‌وقت بی‌شعر پیش من نمی‌آیی. زود باش جانم.
